کتاب آفرینش در دعای عرفه

مباحث زیست شناسی از جمله رویش گیاهان و آفرینش جانوران و انسان شواهدی هستند که بسیاری از موارد در آیات قرآن برای بیان نظم آفرینش، توحید و هدفمند بودن خلقت به آنها اشاره شده است. امام عارفان حضرت حسین بن علی (ع) به تبعیت از این روش قرآنی در دعای شریف عرفه آنگاه که به عجز و ناتوانی خود و همه احصاء کنندگان در ذکر و شمارش نعمتهای الهی اعتراف می نماید، به گوشه هایی از مواهب الهی در آفرینش انسان اشاره نموده است که از دیدگاه علم ژنتیک، جنین شناسی و فیزیولوؤی قابل بحث می باشد. فرازهای زیست شناسی در این دعا علاوه برآنکه می تواند رهنمود و بابی در جهت نگرش عرفانی به علم زیست شناسی و ارائه روشهای آموزش و مطالعات دینی با بهره گیری از علوم تجربی باشد ، اهمیت توجه به محافظت و حراست از ذخایر ژنتیکی برای حفظ سلامت نسلهای آینده و مراقبتهای بهداشتی در دوران جنینی را متذکر می گردد.همچنین توجه امام (ع) به اندامها و اعضای مختلف بدن در این دعا بیانگر این حقیقت است که هریک از اعضای بدن هرچند ظاهرا کوچک و کم اهمیت، نعمتی ارزشمند و موهبتی الهی محسوب می شوند و رسم شکر گزاری، حفظ این امانتهای الهی و بهره گیری از آنها در راه مطلوب و مورد رضای خالق آنهاست.