کتاب آفرینش در دعای عرفه

بیان نعمت هایی که از آنها غافلیم از زبان سیدالشهداء (ع)

کتاب آفرینش در دعای عرفه

بیان نعمت هایی که از آنها غافلیم از زبان سیدالشهداء (ع)

مباحث زیست شناسی از جمله رویش گیاهان و آفرینش جانوران و انسان شواهدی هستند که بسیاری از موارد در آیات قرآن برای بیان نظم آفرینش، توحید و هدفمند بودن خلقت به آنها اشاره شده است. امام عارفان حضرت حسین بن علی (ع) به تبعیت از این روش قرآنی در دعای شریف عرفه آنگاه که به عجز و ناتوانی خود و همه احصاء کنندگان در ذکر و شمارش نعمتهای الهی اعتراف می نماید، به گوشه هایی از مواهب الهی در آفرینش انسان اشاره نموده است که از دیدگاه علم ژنتیک، جنین شناسی و فیزیولوؤی قابل بحث می باشد. فرازهای زیست شناسی در این دعا علاوه برآنکه می تواند رهنمود و بابی در جهت نگرش عرفانی به علم زیست شناسی و ارائه روشهای آموزش و مطالعات دینی با بهره گیری از علوم تجربی باشد ، اهمیت توجه به محافظت و حراست از ذخایر ژنتیکی برای حفظ سلامت نسلهای آینده و مراقبتهای بهداشتی در دوران جنینی را متذکر می گردد.همچنین توجه امام (ع) به اندامها و اعضای مختلف بدن در این دعا بیانگر این حقیقت است که هریک از اعضای بدن هرچند ظاهرا کوچک و کم اهمیت، نعمتی ارزشمند و موهبتی الهی محسوب می شوند و رسم شکر گزاری، حفظ این امانتهای الهی و بهره گیری از آنها در راه مطلوب و مورد رضای خالق آنهاست.

دنبال کنندگان ۱ نفر
این وبلاگ را دنبال کنید


دعای عرفه یک دوره عرفان اسلامی، خداشناسی، پیامبرشناسی، ولایت، اخلاق، مراحل سیر و سلوک الی الله و در یک کلام یک دوره از مفاهیم مهم اسلامی است، که در قالب دعا بیان شده است.
 در دعاى‏ «عرفه‏» که از امام حسین علیه السلام به ما رسیده، یک دوره دروس خداشناسى با تمام ریزه‏کاری­هایش در سطح عالى بیان شده است، سید الشهداء امام حسین (ع) در دعاى معروف" عرفه‏" که یک دوره کامل و عالى درس توحید است به هنگام بر شمردن نعمت و قدرت خداوند به پیشگاه او چنین عرض مى‏کند:«و ابتدعت خلقى من منى یمنى، ثم اسکنتنى فى ظلمات ثلاث:بین لحم و جلد و دم، لم تشهر بخلقى، و لم تجعل الى شیئا من امرى، ثم اخرجتنى الى الدنیا تاما سویا!» " آغاز آفرینش مرا از قطرات ناچیز منى قرار دادى، سپس مرا در ظلمت­هاى سه‏گانه، در میان گوشت و پوست و خون ساکن نمودى، آفرینش مرا آشکار نساختى، و در آن مخفیگاه به تطورات خلقتم ادامه دادى، و هیچیک از امور حیاتى مرا به من واگذار نکردى، سپس مرا به دنیا کامل و سالم منتقل ساختى" (آیت الله مکارم)